Rozdział 17 : Rozmowa.

Otworzyłam oczy. Wszystko mnie bolało. Spojrzałam na swoją rękę… Jedyne co poczułam to odrazę do samej siebie. Do mojego łóżka zaraz podbiegł Louis, Harry, Zayn, Liam, Niall i Destiny.

- Rose? Rose! Jak się czujesz? – pytali.

Nie chciałam im odpowiedzieć… Przypomniałam sobie wczorajszy wieczór. W moich oczach pojawiły się obrazy tamtej sytuacji. Szybko się rozpłakałam. To bolało.. Lou chciał mnie przytulić, ale odepchnęłam go od siebie.

- Idźcie sobie! – krzyknęłam do nich.

Chciałam być sama, ale oni jakoś nie zwrócili zbytniej uwagi na to, co przed chwilą powiedziałam. Stali tylko i wpatrywali się we mnie.

- Wyjdźcie. Chcę być sama. – powtórzyłam, tym razem już spokojniej i przewróciłam się na drugi bok.

Usłyszałam jak drzwi się otwierają, a za moment zamykają. Zostałam sama. Właśnie tego chciałam.. To wszystko.. Te zdarzenie.. Przerastało mnie. Nie mogłam na siebie patrzeć. Brzydziłam się sama sobą.

- Rose, to nie Twoja wina. – po głosie poznałam, że to Harry.

Czy powiedziałam niewyraźnie? Chcę być do cholery sama!

- Wyjdź. – odpowiedziałam, nawet na niego nie spoglądając.

- Rose.. – zaczął.

- Zamknij się i wyjdź w końcu! – nie dałam mu dokończyć, tylko wydarłam się na niego.

Chłopak zgodnie z moim poleceniem udał się w kierunku drzwi.

- Pamiętaj, że Cię kocham. – rzucił na odchodne.

Rozpłakałam się jeszcze bardziej… Kocha mnie? Pewnie brzydzi się mną tak samo, jak ja sobą.. Może nawet bardziej. Nie chciałam żyć. Nie wyobrażałam sobie mojego dalszego istnienia. Rozejrzałam się po sali, w której leżałam. Zobaczyłam tylko dwa okna, kilka wolnych łóżek i półek nocnych. Byłam tutaj całkiem sama. Bałam się.. Bałam się tego, że zaraz ktoś tutaj wejdzie i zrobi mi krzywdę… Naciągnęłam na siebie tylko kołdrę i zaczęłam szlochać. Miałam dosyć całego mojego życia.

*** Z perspektywy Louisa ***

- Musimy jej jakoś pomóc. – odezwałem się, kiedy Harry wyszedł z pomieszczenia, w którym leżała moja siostra.

- O 14 będzie tutaj psycholog. – odezwał się Liam.

- To wszystko moja wina. – mówiła Destiny. – Gdybym poszła z nią na ten spacer! Cholera! Czemu jej nie zatrzymałam?! – rozpłakała się.

Widziałem jak Zayn próbuje ją pocieszyć. Od początku dnia przyjaciółka mojej siostry tylko się obwinia o całą tą sytuację.. Ale przecież, to nie była jej wina. Jedyną osobą, którą można o to oskarżyć, jestem ja. Miałem jej pilnować. Obiecałem to rodzicom. Co ja im teraz powiem?! Jak ja im spojrzę w oczy? Tak, samo jak spojrzę w oczy Rose.. W mojej głowie dudniły słowa policjanta „Rose Tomlinson, to Twoja siostra? Została zgwałcona w parku. Znalazł ją przypadkowy przechodzień, który szedł rano do pracy. Rose znajduje się obecnie w szpitalu..”.

Byliśmy teraz na korytarzu. Nikt się nie odzywał, a ta cisza? Paraliżowała mnie z każdą chwilą coraz bardziej. Rose nie dopuszcza do siebie nikogo.. Ani lekarza, ani pielęgniarek, nawet mnie… Nie dziwię się.. To musi ją boleć.. Chociaż, w zasadzie co ja mogę wiedzieć? Jedyną osobą, która mogła ją zrozumieć, był ktoś, kto przeszedł to samo… Spojrzałem na zegarek. Za chwilę druga. Ten psycholog mógłby już przyjść.. Chciałem, żeby w końcu ktoś jej pomógł, powiedział jak może sobie z tym poradzić… Przede mną stanęła wysoka brunetka w okularach.

- Louis Tomlinson? – zapytała.

- Tak, to ja. Coś się stało? – od razu pomyślałem, że z Rose jest gorzej.

- Nie, nic się nie stało. Spokojnie. – uprzejmie się uśmiechnęła.- Jestem psychologiem, mam porozmawiać z Twoją siostrą. Gdzie leży?

Pokazałem palcem, białe drzwi z numerem 145.

- Dziękuję. – odpowiedziała i weszła do środka.

Miałem nadzieję, że kiedy wyjdzie pomoże mi. Da jakieś wskazówki jak powinniśmy się teraz zachowywać w stosunku do Rose. Bałem się jak to teraz będzie. Będę chciał, żeby wróciła do domu. Nie może zostać w Londynie. Tutaj przytrafiają jej się same złe rzeczy. Najpierw wypadek, teraz to… Nie ma mowy, żeby tutaj dalej mieszkała. Brunetka siedziała w jej sali już bardzo długo. Popatrzeliśmy z Harrym na siebie. Widziałem, że mu też jest ciężko. Tak samo jak ja czy Des, obwiniał się o to. Wstałem i podszedłem do okna. Pogoda była okropna. Padał deszcz, a na chodnikach widziałem ludzi z parasolami. Wszyscy biegli, nie zwracając uwagi na drugiego człowieka. Dlaczego tak jest? Dlaczego nie zwracamy uwagi na innych?

- Louis. – z rozmyślań wyrwał mnie kobiecy głos.

- Tak? – odwróciłem się.

- Możemy porozmawiać na osobności? – zaproponowała.

- Wolałbym, żeby oni, też byli przy tej rozmowie. Muszą wiedzieć jak powinni się zachowywać. Jesteśmy jak rodzina.. – stwierdziłem.

- Dobrze.. – wysiliła się na uśmiech. – Rose, jak każda ofiara gwałtu, czuje obrzydzenie do samej siebie. Minie sporo czasu, zanim komuś zaufa. Nawet nie próbujcie teraz jej dotykać. Nie chciała ze mną rozmawiać, dopiero po wielu staraniach udało mi się zamienić z nią kilka słów, więc bądźcie delikatni. Nie naciskajcie. Jeśli nie będzie chciała mówić, po prostu odpuśćcie, bardziej przyda jej się kogoś obecność. Bez słów. Wydaje mi się, że powinniście zabrać ją gdzieś.. Może na wieś? Wydaje mi się, że to dobry pomysł. Powinna odpocząć od tego biegu. Po za tym, powinna być z bliską jej osobą. Najbliższą… Czyli z Tobą Lou. Znasz ją najlepiej ze wszystkich, z tego co podejrzewam. Znajdźcie jej tam jakieś zajęcie. Cokolwiek, kontakt ze zwierzętami też się przyda. Ale pamiętajcie, nic na siłę. Wszystko małymi, wolnymi kroczkami. Nie ma się co śpieszyć. – dała nam wykład, któremu wszyscy się przysłuchiwali. – No i zero paparazzich. Rose, nie może być teraz w świetle reflektorów.

- Dziękujemy. – powiedziałem, za nas wszystkich.

- Nie ma za co. Gdyby było z nią bardzo źle, macie mój numer telefonu, dzwońcie o każdej porze dnia i nocy. Chociaż Rose jest silna. Da sobie radę. Teraz, muszę już iść. Powodzenia i w razie czego dzwońcie. Do widzenia. – uśmiechnęła się ciepło.

- Dziękuję jeszcze raz, do widzenia. – uścisnąłem jej dłoń, a nawet wysiliłem się na uśmiech.

Kobieta zniknęła szybko w drzwiach.

- Lou. – odezwał się Harry.

- Mów..

- Moja mama ma domek za miastem. Są tam zwierzęta. To świetne miejsce dla Rose. Pojedziemy tam, kiedy wyjdzie ze szpitala. – powiedział.

- To świetnie. Ja i Rose, pojedziemy tam.

- Ja też. – odezwał się.

- Harry, nie słyszałeś co mówiła psycholożka? Mam być tylko ja i Rose.

- Ona mnie kocha i ja o tym wiem. Nie mam zamiaru jej zostawiać. Jadę z wami. – upierał się.

- Ale Hazza no.. – zacząłem.

- Lou! Jadę z wami. Koniec kropka. – wtrącił mi się w zdanie.

Nawet nie próbowałem się dalej upierać. Nie dałbym rady. Harry i tak postawiłby na swoim..

________________________________________

No to 17 za nami :).  Dziękujemy wam za 57 komentarzy. Jesteście wielcy :). 

Dzisiaj, chciałabym zaprosić Was na blogi Giovi. http://everything-about-u.blogspot.com/ i http://you-in-my-bed.blogspot.com/ . Są naprawdę świetne ! ♥. 

Po za tym, zapraszam na mojego drugiego bloga, również o chłopakach, z tym, że w tym blogu jest jeszcze Justin Bieber link : http://dancewithjband1d.blogspot.com/ . Mam nadzieję, że Wam się spodoba i liczę na wasze komentarze . - Marcela :). 

Do rozdziału 18 ! :). Kochamy Was ♥.