Rozdział 19 : Lou, przepraszam.

- Nie chcieliśmy Ci tego mówić przez telefon... – zaczęła mama. – Zresztą nie myśleliśmy o tym, żeby Ci to kiedykolwiek powiedzieć, ale chyba nadszedł czas..

- No powiedz to wreszcie. – nakazałem jej.

- Tylko proszę Cię synku, nie denerwuj się… Rose.. Ona jest adoptowana.. – wydusiła w końcu.

W tym momencie szczena mi opadła... Że co przepraszam bardzo?! Nie, to przecież niemożliwe. Serce zaczęło mi walić jak młot, a w głowie mnożyły mi się miliony myśli.
- Mówimy Ci o tym teraz, ponieważ jest jeszcze coś, co powinieneś wiedzieć.. – kontynuował tata ze spuszczoną głową.

Nie odpowiedziałem im nic, czekałem tylko na kolejną wiadomość. Przeczuwałem, że ta również mnie nie zadowoli.

- Rozwodzimy się. – dokończył.

- Nie. Żartujecie sobie ze mnie?! Co to ma być?! Jakiś żart? To się nie dzieje. Proszę powiedźcie, że to nie prawda.  – powiedziałem ze łzami w oczach.

- Chcielibyśmy, ale u nas już od dawna się nie układa… - smutno stwierdziła moja rodzicielka.

- Dlaczego teraz? Musicie nam to robić teraz?! TERAZ, kiedy Rose ma takie problemy? Chcecie ją dobić? Co z was za rodzice?

- Louis synku.. – mama chciała się do mnie zbliżyć.

- Idźcie sobie! Tak naprawdę, nigdy nie byliście prawdziwymi rodzicami, zawsze z Rose musieliśmy dbać o siebie. Mam was dosyć! Wynoście się z mojego domu. I nawet nie ważcie się mówić o tym mojej siostrze, bo mimo, że przez całe życie nas oszukiwaliście, ona nadal jest moją siostrzyczką i zawsze nią będzie. Zejdźcie mi z oczu, nie chce was widzieć. – wykrzyczałem i pobiegłem do swojego pokoju.

Jak oni mogli? Nie mieści mi się to w głowie… położyłem się na łóżku i zacząłem płakać.. Dlaczego? Tylko to pytanie chodziło mi po głowie.

** Z perspektywy Rose **

- No to zostaliśmy sami. – odezwał się Harry.

- Co będziemy robić? – zapytałam.

- A na co masz ochotę?

- Może spacer? – wysiliłam się na uśmiech.

- Jasne.

Założyliśmy buty i zaczęliśmy iść w stronę pobliskiego lasku. Po drodze dokładniej przyjrzeliśmy się naszemu ogrodowi. Harry cały czas się wygłupiał. Nawet udało mu się raz mnie rozśmieszyć. Znał nazwy prawie wszystkich kwiatów w ogrodzie, co wywołało u mnie lekki szok, ale i uśmiech, kiedy robił swoje głupie miny. Później wróciliśmy do domu, gdzie wspólnie przygotowaliśmy dla siebie posiłek. Wieczorem postanowiliśmy obejrzeć mecz. O dziwo, nawet mi się podobał, chociaż nigdy jakoś nie przepadałam za futbolem. Kiedy się skończył poszłam zrobić kakao i wyszłam na taras. Usiadłam na huśtawce i przyglądałam się niebu rozmyślając. Po chwili dołączył do mnie Hazza.

- Tam jest duży wóz. – wskazał palcem do góry.

- A tam mały. – uśmiechnęłam się do niego i pokazałam mu go na niebie.

- Mogę wiedzieć o czym myślisz?

- Harry.. Nie traktuj mnie tak. – poprosiłam go.

- Ale jak? – zapytał zdezorientowany.

- Zachowuj się w stosunku do mnie normalnie. Nie lubię, kiedy wszyscy są tak przesadnie mili i uprzejmi. Tak, dzięki temu jest mi lepiej, ale chcę już, żeby było normalnie. – wyjaśniłam.

- Zawsze Cię tak traktowałem. Wiesz jaka jesteś dla mnie ważna. Zawsze będziesz…

- Myślę o Lou. Trochę się martwię. – zmieniłam temat, nie chciałam, żebyśmy weszli na temat nas.

- Na pewno wszystko jest okej. – uśmiechnął się.

Przesiedzieliśmy razem na dworze jeszcze jakieś pół godziny, a kiedy zaczęło się robić zimno wróciliśmy do domu i położyliśmy się spać. Czułam, że znowu zaczynam być sobą. Wsparcie Louisa i Harrego bardzo mi pomaga. Położyłam się na boku i spróbowałam zasnąć.

** Z perspektywy Louisa **

Kiedy rano wstałem, znowu sobie przypomniałem o tej całej sytuacji. Postanowiłem, że dzisiaj porozmawiam z rodzicami. Wstałem, ubrałem się, wykąpałem i zjadłem śniadanie. Chłopaki wypytywali co jest nie tak, ale nie mogłem im tego teraz powiedzieć. Powiem im, ale później. Po śniadaniu postanowiłem pojechać do Eleanor, w końcu ona też miała dla mnie jakąś wiadomość. Zapukałem do drzwi, a po chwili w progu mieszkania stanęła moja dziewczyna, jak zawsze wyglądała pięknie. Była zaskoczona moim widokiem, ale szczęśliwa, rzuciła mi się na szyję i zaczęła całować. Odsunąłem ją od siebie i wbiłem swoje wargi w jej. Delikatnie przejechałem językiem po jej podniebieniu. Uśmiechnęła się. Uwielbiała kiedy to robiłem.

- Cieszę się, że wróciłeś. – wyszeptała.

Weszliśmy do domu, gdzie Eleanor zrobiła herbatę i usiedliśmy na kanapie. Z początku dziewczyna usiadła obok mnie, ale zaraz posadziłem ją na swoich kolanach. Muskałem ustami jej szyi. Tęskniłem za nią, dopiero teraz to odczułem.

- Lou, poczekaj. – odezwała się.

- Tak, przepraszam, mieliśmy coś obgadać. Co to za ważna sprawa? – zapytałem cały czas uśmiechając się, to ona tak na mnie wpływała.

Zeszła z moich kolan i usiadła obok. Swój wzrok wbiła w podłogę.

- Eleanor co się stało? – zapytałem trochę zmartwiony.

- Dostałam propozycję sesji.

- To przecież wspaniale. – uśmiechnąłem się. – Może dzięki temu, dostaniesz więcej propozycji. W czym problem?

- Bo… Louis to nie jest taka normalna sesja..

Wpatrywałem się w nią z miną typu WTF?

- Będę musiała wyjechać za granicę… No i może tam zostanę.. Na zawsze Lou.. – wytłumaczyła mi, a w moich oczach mimowolnie pojawiły się łzy.

- To znaczy, że będziemy musieli się rozstać.. – szepnąłem patrząc w podłogę. – Nie rób mi tego… Nie potrafię bez Ciebie żyć… Kocham Cię? Rozumiesz, kocham.. Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie.

- Lou ja też nie, ale to dla mnie szansa… Ogromna szansa.. – powiedziała już płacząc.

- Błagam Cię, nie rób mi tego.. – po moim policzku spłynęła łza.

Eleanor spojrzała na mnie i wytarła opuszkiem palca słoną kropelkę, po czym przysunęła swoją twarz do mojej. Delikatnie musnęła moje usta.

- Lou, przepraszam… – wyszeptała i udała się do kuchni… 

__________________________________________

No jakieś flaki z olejem są -,-' . Wiemy, biedny Lou :(. Mi samej, jak to czytam, to go szkoda. : <. 

Przepraszamy, że tak długo, ale miałyśmy trochę swoich problemów... 

+ wszystkim trzecioklasistom, życzymy powodzenia na językach ;). 

Pozdrawiamy i do następnego :) x.