Rozdział 12 : Rose.

*** Z perspektywy Destiny ***

Siedziałam przy łóżku Rose. Cała w bandażach wyglądała okropnie. Była nieprzytomna. Leżała nieruchomo, podłączona do mnóstwa kabelków, które kontrolowały jej serce. Jedno urządzenie, które wydawało cały czas ten sam dźwięk.. Pip.. Pip.. Miała złamaną nogę w 3 miejscach, oraz wstrząs mózgu. Przy jej łóżku czuwali wszyscy z zespołu, Louis nawet na moment nie odchodził od niej. Harry siedział w sali i podobnie jak jego przyjaciel nie wychodził z pomieszczenia. Cały czas obwiniał o to co się stało siebie. Z Lou nawet nie rozmawiali.. Nie zamienili ze sobą nawet słowa..

- Des, idź do domu, prześpij się. Jesteś padnięta. – odezwał się do mnie Louis.

- Nie chcę. Zostanę przy niej.

- Przynajmniej idź coś zjeść, na pewno jesteś głodna. Nie ruszałaś się stąd od wczoraj… - powiedział.

Fakt, byłam trochę głodna. Postanowiłam, że pójdę do kawiarni obok i przyniosę też im coś do zjedzenia.

- Dobrze. Wrócę za pół godziny, jakby coś się działo, to dzwoń. Okej? – poprosiłam go.

- Jasne.

Wyszłam z sali, w której leżała moja przyjaciółka. Tak w zasadzie to nawet nie wiem co się stało. Wiem tylko tyle, że Rose wybiegła na ulicę i potrącił ją samochód… Ale coś mi tutaj nie pasowało. Ona zawsze była rozważna, uważała gdzie chodzi, czy czasami nic nie jedzie. Coś musiało się stać… Weszłam do restauracji i zamówiłam spaghetti. Przy okazji kazałam zrobić jeszcze dwie porcje na wynos. Dla Louisa i Harrego. Kiedy kelner wrócił z zamówionym daniem, do mojego stolika przysiadł się Zayn.

- Cześć. – przywitał się.

- Hej.

- Jak z Rose? – zapytał.

- Bez zmian.. – odpowiedziałam ze smutkiem. – Boże, co jej wpadło do głowy, żeby wybiegać na ulicę? – powiedziałam, a z moich oczu wydobyły się krople łez. Nie wytrzymałam.

- Zobaczysz, że z tego wyjdzie. – objął mnie ramieniem, a ja przytuliłam się do niego. – Wszystko się ułoży.. Wybaczy Harremu… Zapomni o wszystkim..

Spojrzałam na niego z miną typu WTF?

- Jak to.. Co ma wybaczyć Harremu? – zapytałam.

- No, to co zrobił…

- Ale co on zrobił?

- Ty nic nie wiesz…

- Ale o czym?! – wkurzyłam się.

- Bo.. – zaczął..

- No wyduś to z siebie. – nalegałam.

Wyjaśnił mi całą sytuację. Nie wierzyłam w to co słyszę. Boże, co za ŚWINIA! Teraz już rozumiałam… Wiedziałam, co mi nie pasuje. Chwyciłam 2 pudełka z jedzeniem i wybiegłam z pomieszczenia. Zaraz za mną podążał Zayn.

- Destiny, co Ty chcesz zrobić?! – krzyczał, ale nie słuchałam go.

Wbiegłam do sali.

- Ty podła, parszywa świnio! – zwróciłam się w kierunku Harrego, który siedział przy jej łóżku i zajmował moje miejsce.- Jak mogłeś jej to zrobić?!

- Des, opanuj się. – zwrócił się do mnie Louis.

- A Ty, jak mogłeś pozwolić mu tutaj być?! – nie rozumiałam go.

- Wyjdziemy na zewnątrz, nie będziemy tutaj przy niej krzyczeć. – powiedział Lou, po czym wszyscy opuściliśmy pomieszczenie.

- No więc? – domagałam się wyjaśnień.

- Harry żałuje. Czuje się winny, tego co się stało. Chce przy niej być. Obiecał to sobie. – odpowiedział Louis.

- Szczerze? Mam to w nosie. Nie będzie siedział w tym samym pomieszczeniu co ja. – prychłam.

- A właśnie, że będę! Nawet nie wiesz jak mi teraz ciężko, to moja wina, że ona leży teraz tam, nieprzytomna. Rozumiesz MOJA! I masz rację, jestem parszywą świnią, ale kocham ją. Rozumiesz? Kocham i nie mogę znieść myśli, że może tego nie przeżyć. Więc z łaski swojej daj mi spokój! – w końcu odezwał się Harry.

Zamurowało mnie. Nie wiedziałam co mam mu odpowiedzieć.

- Kochasz ją? Gdybyś ją kochał, nie oszukiwałbyś jej. – zwróciłam się do niego spokojnym tonem.

- Wiem, że zrobiłem źle. I czuję się z tym fatalnie. Ale nie mogę cofnąć czasu.. Chociaż dałbym za to wszystko. Zrobię co będzie chciała, kiedy się obudzi, ale do tego momentu będę siedział przy jej łóżku. Nie zależnie od tego jak bardzo będziesz mnie oczerniała. – odpowiedział, po czym wszedł do pomieszczenia i usiadł na krześle.

- On naprawdę żałuje.. – odezwał się Zayn.

Widziałam jak Lou coś do niego mówi. Nawet nie zauważyłam kiedy wrócił ponownie do pokoju. Weszłam do sali i przystanęłam przy łóżku Rose.

- Zjedźcie coś. – odezwałam się i podałam im reklamówkę z jedzeniem.

- Dziękuję. – odpowiedzieli równocześnie.

Przysunęłam krzesło obok Lou i usiadłam w milczeniu.

2 dni później.

Wczoraj wygonili mnie ze szpitala, przy Rose mogły być góra dwie osoby. Nie chciałam jej zostawiać, ale chłopacy nie mieli najmniejszego zamiaru się stamtąd ruszyć. Dzisiaj przyszłam razem z resztą zespołu w odwiedziny. Kiedy weszliśmy do sali numer 39, mojej przyjaciółki, zarówno jak i Louisa tak i Harrego w niej nie było. Z Liamem, Niallem i Zaynem popatrzeliśmy na siebie.

- Może ją gdzieś przenieśli. – odezwał się Niall.

- A co jak jej się pogorszyło? – powiedziałam.

- Na pewno nie. – odpowiedział Zayn.

- Zadzwonię do Louisa. – rzekł Liam.

Jak powiedział, tak i zrobił. Pobiegliśmy do pokoju 109. Teraz tam leżała Rose. Kiedy weszłam do sali, zobaczyłam moją przyjaciółkę. Leżała na łóżku. Obudziła się. Wyglądała o wiele lepiej. Z jej głowy zniknęły bandaże.

- Rose! – krzyknęłam. – Kochanie, jak się czujesz? – złapałam ją za rękę, już miałam ją przytulić, ale zrezygnowałam. Nie chciałam, żeby ją bolało.

- Cześć.. – powiedziała słabo. – Cieszę się, że jesteś. Czuję się lepiej.. Głowa mnie jeszcze boli, ale po za tym jest okej. – odpowiedziała mi przyjaciółka.

Do pokoju wszedł Harry. No tak, wcześniej go nie było. Przy jej łóżku siedział tylko Louis. Pewnie bał się i stchórzył.

- Co on tutaj robi?! – zapytała ze złością Rose. – Nie chce go tutaj widzieć. – zwróciła się w kierunku Louisa. – Wyjdź, wyjdź stąd! – tym razem krzyknęła do Harolda.

- Wyjdź.. – powiedział do niego smutno Lou.

Jak chcieli, tak zrobił… Następnie wszyscy usiedliśmy przy łóżku Rose i zaczęliśmy rozmawiać. O wszystkim..

*** Z perspektywy Rose ***

- Chyba będzie lepiej jak już pójdziemy. Rose pewnie chciałaby odpocząć. – powiedział Lou.

- No dobrze. – odparli zgodnie.

Nawet nie miałam zamiaru się kłócić. Mieli rację, byłam strasznie zmęczona.

- To pa Rose, trzymaj się i zdrowiej. – przytulili mnie delikatnie.

- Pa. Uważajcie na siebie jak będziecie wracać.

- Będziemy, będziemy. – powiedzieli i wyszli.

Ułożyłam się wygodnie, zamknęłam oczy i już prawie zasypiałam, kiedy ktoś wszedł do pokoju.. 

________________________

ŁOoooooŁ . szybko sobie poradziliście z 40 komentarzami ;D. Jesteśmy ciekawe, jak dacie sobie radę z 50. To co, następny = 50 kom. ♥. 

+ Dziękujemy za głosy ! :). W końcu prowadzimy !! :D ♥ <3. Ale prosimy o więcej. Możecie głosować tylko raz, ale jak włączycie inną przeglądarkę to tam też możecie oddać swój głos. Tak więc : http://onedirection.pl/ i http://stole-my-heart1d.blogspot.com/ :) . 

+ Bierzcie bloga do obserwowanych ! ;) .

Kochamy Was, do rozdziału 13 ♥.