Rozdział 13 : Moments.

Światło było zgaszone , więc nie mogłam zobaczyć kto to. Ktoś po cichu podszedł do łózka. Słyszałam, jak brał krzesło żeby usiąść.

- Jeszcze raz cześć Rose. – poznałam go po głosie.

- Cześć Niall. Co Ty tutaj robisz? Dlaczego nie poszedłeś z resztą? – zapytałam słabo, już prawie zasypiałam.

- Bo ja muszę Ci coś powiedzieć. To ważna sprawa i proszę, żebyś zostawiła to dla siebie. Mianowicie, chodzi o to, że… - usłyszałam tylko tyle, chyba zasnęłam.

** Z perspektywy Nialla **

- … Więc co o tym sądzisz? – cisza. – Rose? Słyszysz? – cisza. – Pewnie śpi. – powiedziałem sam do siebie.

W zasadzie też jestem zmęczony, chyba nie będzie miała nic przeciwko… Położyłem się obok Rose, nawet nie pamiętam kiedy zasnąłem.

** Z perspektywy Louisa **

- Co jest w ogóle? – wykrzyczałem, kiedy zobaczyłem Nialla, w łóżku z Rose.

Ten otworzył oczy i szybko wyskoczył z łóżka.

- Rose chciała, żebym u niej został, a musiałem gdzieś spać. – tłumaczył się.

- A po co w ogóle wróciłeś do niej? – spytał podejrzliwie Zayn.

- Zapomniałem czegoś. – zmieszał się.

- Czego?

- Weź się nie czepiaj. – Niall pchnął lekko Zayna.

- No już dobrze. – oddał mu.

- Moglibyście przestać się kłócić? – zaśmiałem się.

- Jasne. – odpowiedzieli zgodnie.

** Z perspektywy Rose **

- Co jest chłopaki? – zapytałam zaspanym głosem.

- O, królewna się obudziła. – przytulili mnie wszyscy.

- To co mi przynieśliście na śniadanko? Wolę nie myśleć, co podadzą tutaj. – zrobiłam kwaśną minę.

- Słynną jajecznicę Louisa! – krzyknął mój brat.

- Będziesz fascynował się jajecznicą? – zaśmiałam się.

- Tak. Masz coś przeciwko? – spytał obrażony.

- Ależ oczywiście, że nie mój kochany braciszku. – wyszczerzyłam się do niego.

Posiedzieli u mnie mniej więcej z 3 godziny i poszli. Została tylko Destiny.

- Co to za akcja z Niallem? – rzuciła od razu po wyjściu chłopaków.

- Jaka akcja? – nie wiedziałam o co chodzi.

- No, że on spał u Ciebie. – wytłumaczyła.

- Gdzie spał?

- Z Tobą w łóżku. – odpowiedziała.

- Ze mną w łóżku? Ej dobrze się czujesz? – zaczęłam się śmiać.

- No serio. Weszliśmy, a on leżał z Tobą. Powiedział, że chciałaś, żeby został. – spojrzałam na nią miną typu WTF? O czym ona gada.

- Nic takiego się nie wydarzyło. Był u mnie wieczorem, ale nie pamiętam, żebym chciała, by został…

- Czyli  coś tutaj śmierdzi. – szybko wywnioskowała. – Ciekawe… - zaczęła się zastanawiać. – Ale dobra, ja już pójdę, odpocznij sobie. – pocałowała mnie w czoło i wyszła.

Zastanawiałam się o co chodzi.. To jest dziwne.. Muszę pogadać o tym z Niallem i wszystko wyjaśnić.

2 dni później.

- To my będziemy lecieć. Przyjdziemy jeszcze wieczorem. – powiedział mój brat i przytulił mnie.

- Okej. Będę czekać. – uśmiechnęłam się. – Niall, mógłbyś na chwilkę zostać? – poprosiłam blondyna.

- Jasne. – odpowiedział.

Gdy wszyscy już wyszli, odezwałam się.

- Może wytłumaczyłbyś mi, o co chodzi z tą akcją w nocy? – zapytałam lekko z wyrzutem.

- Dobrze.. Tylko proszę… Nie bierz mnie za jakiegoś odmieńca. Jestem jak każdy inny. – spuścił głowę.

- Mów. – odpowiedziałam po chwili.

- Chodzi o to, że ja.. No wiesz.. No ja..

- Weź to w końcu z siebie wyduś! – krzyknęłam.

- Jestem gejem!

Zamurowało mnie. Że niby kim on jest? Na pewno mnie wkręca, przecież to nie możliwe.

- Żartujesz.

- Nie… Chciałem Cię prosić o pomoc wtedy… Ale zasnęłaś, więc pomyślałem, że nie miałabyś nic przeciwko, żebym się koło Ciebie położył.. A to by już coś znaczyło..

- Proszę jaśniej.

- Bo .. Chciałem, żeby Liam.. żeby on był o mnie zazdrosny. Ostatnio lata tylko za tą Danielle. Kompletnie nie zwraca na mnie uwagi.

- Czyli on też? – zapytałam.

- Tak…

- Ktoś o tym wie? ..

- Nie. To znaczy tak. Jedna fanka kiedyś przyłapała nas jak się obmacywaliśmy, ale myślę, że nie domyśliła się niczego… Przecież u nas to normalne. – wyjaśnił.

- A dlaczego nie powiedzieliście o tym chłopakom? – to mnie najbardziej zastanawiało, oni zawsze mówią sobie o wszystkim.

- Chcieliśmy poczekać, aż będziemy pewni swoich uczuć w 100% - wytłumaczył mi.

- Rozumiem. Nie powiem nikomu, nie martw się. – uśmiechnęłam się. – Ale wytłumacz mi dlaczego akurat ja? Dlaczego akurat ja miałabym udawać z Tobą?

- Bo.. Pomyślałem sobie, że może chciałabyś zrobić na złość Hazzie… Na pewno by go to wkurzyło.. Więc jak… ? Mogę na Ciebie liczyć?

- Przepraszam Niall, ale nie. Harry mnie już nie interesuje, nie chcę mieć z nim nic wspólnego.

- Okej.. rozumiem… To ja przepraszam. Pójdę już. – powiedział po czym wstał z krzesła.

- Nic się nie stało.. Dobrze na razie.

Niall wyszedł, a ja zaczęłam zastanawiać się nad jego propozycją.. I jestem jeszcze trochę w szoku.. On i Liam gejami? .. Ale akceptuję to. Tacy są i nikt ich nie zmieni.

Tydzień później.

Dzisiaj miałam wyjść do domu. Destiny pomogła mi się ubrać. Czułam się naprawdę o wiele lepiej. Cieszyłam się, że w końcu opuszczę łóżko szpitalne, którego miałam serdecznie dosyć. Chłopaki przyjechali po mnie około 12. Musieli pomagać mi wsiąść do samochodu. Przyznam, że czułam się głupio. Postanowiłam wrócić do siebie, do domu, w którym czekali na mnie rodzice. Razem z Destiny chciałyśmy zacząć od nowa. Zostawić za sobą ten cały cyrk z mediami. Znaleźć normalnych chłopaków, nie gwiazdy.. Lou i chłopaki nie chcieli się na to zgodzić. Szczególnie Zayn i.. i Harry. Ale to była nasza decyzja, nie mieli nic do gadania. Wszystko układało się naprawdę świetnie. Do czasu. Jakiś miesiąc później zdarzyło się coś, czego nie spodziewałby się nikt…

**

Jak zawsze w sobotę, Destiny miała u mnie nocować. Od czasu powrotu z Londynu, robiłyśmy sobie babskie wieczory. Już miałyśmy włączać film, kiedy nagle z ogrodu dobiegły nas dźwięki różnych instrumentów. Zaskoczone wyszłyśmy na taras. Ujrzałyśmy grupkę mężczyzn, którzy grali i śpiewali. Na ich czele stał Harry z Zaynem.. Zaczęli śpiewać :

„Shut the door, turn the light off
I wanna be with you
I wanna feel your love…” (One Direction – Moments)

Spojrzałam kątem oka na Destiny, była zafascynowana. Ze łzami w oczach patrzyła na Zayna. Kiedy skończyli, podbiegła do czarnowłosego i rzuciła mu się na szyję. Słyszałam, jak ją przepraszał. Ja, szczerze mówiąc, nie wiedziałam co mam zrobić. Stałam nieruchomo i wpatrywałam się w Harrego, a on we mnie. W jego oczach widziałam nadzieję.. 

__________________________________________________

Dziękujemy za wszystkie komentarze pod rozdziałem 12. 

Mamy nadzieję, że wam się spodoba ten rozdział. Jest co prawda dużo dialogów, ale końcówka jest za to opisana :). Wszyscy myśleli, że to Hazza wszedł, a jednak ;D. Niespodzianka ;P. 

+ Sprawa z tym niby kopiowaniem, bardzo nas wkurzyła, bo harujemy pisząc bloga, a tam było podobne jedno zdanie, które pewnie wzięło się stąd, że czytamy różne blogi i na tamten też wpadłyśmy. Dzięki temu wzbogacamy słownictwo i będziemy robiły to dalej. Tylko nie wmawiajcie nam, że to kopiowanie, bo to nie jest kopiowanie. Gdyby np. Rose straciła wzrok, jak najbardziej moglibyście powiedzieć, że to plagiat. Więc myślimy, że to wyjaśniłyśmy.

+ Kolejna sprawa, teraz przyjemniejsza, że prowadzimy w głosowaniu na stronie http://onedirection.pl/ . Wszystkim bardzo dziękujemy za głosy. A i szybko daliście radę z 50 kom. to teraz 60 ? hahah . just kidding ;D. Następny pojawi się, jak nadejdzie wena :D. 

Jeszcze raz dziękujemy i do następnego! :). ♥
ROBIMY NOWĄ LISTĘ OSÓB, KTÓRZY CHCĄ BYĆ POWIADAMIANI O NOWYCH ROZDZIAŁACH, WIĘC JEŚLI CHCESZ, NAPISZ W KOMENTARZU ! :)