Rozdział 8 : Gofry.

- Jejku Destiny, co się stało? – dopytywał się Zayn.

- Daj jej spokój! – wydarłam się na niego, był zaskoczony, ale zrobił to co wykrzyczałam.

Poszłam z moją przyjaciółką do naszego pokoju, kazałam jej wziąć prysznic, a sama zeszłam na dół po coś do jedzenia.

- Rose, co się dzieje? – dopytywał się Zayn.

- Jeszcze się pytasz? – zapytałam z ironią, patrzał na mnie i nie wiedział o co mi chodzi. – Dobrze, skoro tak, to Ci powiem, bo nigdy na to nie wpadniesz... Jej na Tobie zależało i nie wiem jak mogłeś tego nie dostrzec… Całowałeś się z inną na jej oczach, wiesz jak to ją zraniło? Nie, nie wiesz. Nawet sobie nie wyobrażasz…

- Ale.. Ja nie chciałem.. Nie wiedziałem. – zaczął się jąkać.

- Skończ. Naprawdę nie musisz się mi tłumaczyć. Jeśli będzie chciała z Tobą porozmawiać to sobie porozmawiacie, chociaż osobiście w to wątpię.

- Pójdę do niej.

- Później. Nie teraz. Daj jej trochę czasu. Po pierwsze to musi coś zjeść i się zagrzać. Spędziła całą noc w parku na ławce, ale pewnie mało Cię to interesuje.

- Boże co ja narobiłem. – zaczął się stukać w głowę. – Jakim jestem idiotą!

- No jesteś, nie da się ukryć. – odpowiedziałam mu i poszłam do kuchni.

Tam przyrządziłam Destiny śniadanie i wróciłam do naszego pokoju. Przyjaciółka leżała na łóżku cała zapłakana. Podeszłam do niej i przytuliłam do siebie.

- Błagam nie płacz.. Des.. Wszystko będzie dobrze, zobaczysz.

*** Z perspektywy Harrego ***

- Harry chodź tutaj! – wołał mnie John.

Boże co on znowu ode mnie chce! Mam go dosyć. Dałby sobie spokój…

- Jest sprawa. Mianowicie ostatnio coś o Tobie cicho w świecie.

- I tak powinno zostać. – wszedłem mu w zdanie.

- Chyba sobie żartujesz ze mnie. – parsknął. – Musisz zrobić wokół siebie jakiś szum. Niedługo wydajecie pierwszą płytę, przyda nam się to.

- Co masz na myśli?

- No nie wiem.. – zaczął rozmyślać. – Albo wiem. Fajnie by było gdybyś znalazł sobie jakąś dziewczynę. Tak to byłby najlepszy pomysł.

- Nie bawię się w związki.

- To raz się pobawisz, żeby było ciekawiej, masz poderwać Rose, pasujecie do siebie, więc nie będzie problemu.

- Chyba zgłupiałeś! – wydarłem się na niego. – NIE MA MOWY! – przeliterowałem mu to.

- Oczywiście, że jest. Masz to zrobić, albo inaczej porozmawiamy.

- Nie będę podrywał siostry mojego najlepszego kumpla, rozumiesz?! NIE BĘDĘ!

- Owszem będziesz. Masz tydzień.

- A jak tego nie zrobię?

- Wiesz, świat chętnie dowie się co było pomiędzy Tobą, a Caroline. – zagroził.

- Chyba sobie ze mnie jaja robisz!

- Nie robię. – odpowiedział mi po raz kolejny z tym udawanym spokojem.

- Nie możesz tego zrobić!

- Jasne, że mogę.

Wyszedłem z pokoju trzaskając drzwiami.

- Dupek! – darłem się na pół domu.

Byłem zdenerwowany jak nigdy. Jak on tak może…

*** Z perspektywy Rose ***

Destiny zjadła trochę jajecznicy i wypiła herbatę. Później zasnęła. Biedna.. Nie mogłam patrzeć  na nią w takim stanie. Zeszłam na dół, żeby przypadkowo jej nie obudzić. Na kanapie siedział Liam, Niall i Louis.

- Gdzie Zayn? – zapytałam chłopców.

- Wziął kluczyki i gdzieś pojechał. – odpowiedział mi Niall.

- Chciałam z nim pogadać… Ale nie ważne. Co robicie?

- Myślimy nad nową piosenką.

- Ooo jak fajnie, pomóc wam?

- Jak wymyślisz dalszą część do tego będę Cię wielbił. – powiedział Liam po czym podał mi kartkę z ich zapisami.

„Under the lights tonight
You turned around and you stole my heart
With just one look
When I saw your face”

- Hym.. Może „I fell in love. It took a minute girl to steal my heart, tonight. With just one look. I've been waiting for a girl like you”  – zaproponowałam.

- Świetne!  - zachwycili się w trójkę.

- Cieszę się, że Wam pomogłam, a teraz idę do kuchni, bo zgłodniałam. – odpowiedziałam im.

- Zrób mi kanapkę! – krzyknął Niall.

Zaśmiałam się.

- Jak zawsze głodny. – odpowiedziałam mu i odwróciłam się na chwilę w jego stronę.

Zrobiłam krok do przodu i wpadłam na Harrego. Prawie bym się wywróciła, więc szybko złapał mnie za rękę i nie pozwolił upaść.

- Przepraszam nie zauważyłam Cię. – powiedziałam i już miałam iść w kierunku kuchni.

- Gdzie idziesz? – zapytał.

- Do kuchni, zrobić coś do jedzenia. – odpowiedziałam mu

- Pomogę Ci.

- Poradzę sobie.

- Ale kiedy ja chcę Ci pomóc.

- Ale naprawdę nie potrzebuję twojej pomocy.

- Ale i tak Ci pomogę.

- Uparciuch.- rzuciłam w jego stronę.

- To co robimy? – zapytał.

- Gofry. – odpowiedziałam mu z uśmiechem.

- To bierzemy się do roboty. – odwzajemnił uśmiech.

Wtedy pojawiły się te jego cudowne dołeczki. Rozmarzyłam się. Rose już! Koniec! Krzyczałam sama do siebie w myślach. Wyjęliśmy potrzebne składniki zaczęliśmy robić umówione danie.

- Harry więcej mąki! – upierałam się, ponieważ on twierdził, że jest wystarczająco dużo.

- Nie. – odpowiedział zdecydowanym tonem.

- Ale to pływa, no zobacz!

- Nie dam więcej mąki i koniec kropka.

- Oczywiście, że dasz. – powiedziałam i poruszyłam znacząco brwiami.

Następnie chwyciłam mąkę i wysypałam ją Harremu na twarz.

- O nie! – krzyknął.

Później oddał mi podwójnie, a ja jemu i tak oto zaczęła się nasza bitwa. Rzucaliśmy się tak mąką, kiedy do kuchni wszedł Louis.

- Co tutaj się dzieje? – zapytał niepewnie.

Wtedy odskoczyliśmy od siebie z Haroldem i spojrzeliśmy na pomieszczenie. Wszędzie znajdowała się mąka, a w powietrzu unosił się biały proszek.

- Ym… No.. Bitwa na mąkę! – krzyknęłam i rzuciłam w Louisa składnikiem.

- Już po Tobie! – krzyknął Louis i zaczęliśmy się bawić.

Po chwili dołączyli do nas Niall z Liamem. Ten pierwszy najpierw zrobił smutną minę, ponieważ wiedział, że z jedzenia nici, ale później bawił się z nami w najlepsze.

- Dobra już. – mówiłam śmiejąc się. – Starczy.

Wtedy Louis pchnął Harrego w moją stronę, który wpadł na mnie i wywróciliśmy się. Znajdowaliśmy się teraz na podłodze, Harold leżał na mnie. Nasze oczy się styknęły. Patrzeliśmy na siebie z dobrą minutę, ale całe szczęście Niall to przerwał.

- Robimy kanapkę! – krzyknął i wszyscy wskoczyli na nas.

- Złaście ze mnie! – błagałam ich.

Posłusznie spełnili moją prośbę i zeszli ze mnie. Spojrzeliśmy na kuchnię.

- OMG. – odezwałam się pierwsza. – Jestem ciekawa kto to posprząta.

- Jak to kto? Ten kto to zaczął. Czyli WY ! – krzyknął Liam.

- O nie! Wy też się bawiliście. To nie sprawiedliwe.

- Taki już jest ten świat. – zaczęli się śmiać i wybiegli z kuchni zamykając ją na klucz.

- Jak skończycie to powiedzcie! – krzyczał do nas Louis przez drzwi.

- Miłego sprzątania. – dodał Niall.

Spojrzałam na Harrego. Nasze miny mówiły „nie chce mi się”. Ale jednak wzięliśmy się za sprzątanie. Zajęło nam to z dobre 2 godziny. Po skończonej pracy usiedliśmy wygodnie na podłodze, w zasadzie to się na niej położyliśmy.

- Nigdy więcej sprzątania. – odezwałam się pierwsza.

- Nie było tak źle.

- No w zasadzie…

Po tych słowach nastąpiła krępująca cisza, którą przerwał Harold.

- Rose.. – zaczął.

- Tak?

- Umówiłabyś się ze mną? – zapytał.

- Myślałam, że nie szukasz miłości. – odpowiedziałam mu szybko.

- Możemy to nazwać kolacją przyjacielską. – powiedział z uśmiechem i znowu te dołeczki, którym nie potrafiłam się oprzeć.

- Skoro tak, to dobrze.

- Dzisiaj?

- Jutro. Chcę jeszcze pobyć z Destiny.

- A właśnie jak ona się czuje?

- Nie najlepiej. Nie myślałam, ze Zayn mógłby coś takiego zrobić. – odpowiedziałam mu ze smutną miną.

- Zobaczysz, będzie dobrze. Dojdzie do siebie.. Zayn był trochę wstawiony.. Wpadł mu do głowy jakiś dziwny pomysł … Naprawi to.

- Mam nadzieję.

Zaczął się śmiać, spojrzałam na niego z miną typu WTF?

- Jak byłem wstawiony to zepsuli mi nos.

- Nie tylko to się stało po pijaku. – odpowiedziałam mając nadzieje, że nie usłyszy.

- Co jeszcze zrobiłem? – zapytał.

- Nic takiego. – odpowiedziałam, a później wstałam i udałam się w kierunku drzwi.

Już miałam krzyczeć, żeby Louis nas wypuścił, kiedy Harry obrócił mnie w swoją stronę.

- Co zrobiłem po pijaku? – ponowił pytanie.

Nie chciałam mu odpowiedzieć.

- Lepiej będzie jak już wyjdziemy. – odpowiedziałam próbując zmienić temat.

- Powiedz mi.

- Nie.

- Proszę.

- Nie.

- Jak mi nie powiesz, to nie wyjdziemy stąd.

- Jakoś nie przeraża mnie siedzenie tutaj.- zaśmiałam się.

- No proszę powiedz mi.

- Ale to było po pijaku , nie ma o czym mówić.

- Mimo wszystko chcę wiedzieć.

- Daj spokój.

- Nie dam.

- JEJKU! – zdenerwowałam się. – Pocałowałeś mnie tyle, a teraz wyjdźmy stąd.

I tutaj stało się coś, czego nigdy bym się nie spodziewała…

___________________________________

Hej <3. Przepraszamy, że musieliście tak długo czekać na rozdział 8, ale po prostu nie miałyśmy czasu na napisanie go ;|. Mamy nadzieję, że się spodoba :P. 

A i jeszcze jedno, mianowicie na stronce : http://onedirection.pl/ nasze opowiadanie walczy o tytuł 'opowiadania marca'. ŁOOOOO . JARAMY SIĘ ! :D. Nie spodziewałybyśmy się tego w życiu ;O. Wchodzicie na tą stronkę i po prawej stronie macie różne głosowania, to jest prawie na samym końcu. Wystarczy jedno kliknięcie na naszego bloga i pomożecie nam wygrać. To jak pomożecie ? :) Z góry dziękujemy ♥. 

+ Rozdział 9 = 42 komentarze ( mniej więcej tyle osób powiadamiamy o nowych rozdziałach ). Jestem pewna, że dacie radę.
P.S. jeśli zmieniacie nazwę na tt to dajcie znać, napiszcie starą i nową ;)

Kochamy Was <3.