Rozdział 3 : Plain White T's - Hey There Delilah

Kiedy rano wróciłam do domu czekała na mnie miła, niespodzianka. Po 1 porządek. Lou jest strasznym bałaganiarzem i to zazwyczaj ja sprzątałam w domu. Po 2 miał mi do przekazania jakąś bardzo ważną wiadomość. Szczerze mówiąc do głowy przyszedł mi tylko pomysł z Eleanor. Czyżby się zaręczyli? .. Wydaje mi się, że powiedziałby mi o tym pomyśle wcześniej. A może chciał zrobić kolejną niespodziankę? Nie wiem. Poczekałam na niego w kuchni, ponieważ on jak zwykle spędził mnóstwo czasu w łazience.

- Loooooouiss ! – darłam się z dołu.

- Już schodzę. – spokojnie odpowiedział i znalazł się na schodach. – Usiądź.

- Lou, boję się. Jesteś zbyt poważny. Stało się coś? – dopytywałam.

- W zasadzie tak.. Wczorajszy dzień pomógł mi w postanowieniu czegoś.

- Błagam nie mów, że chcesz się oświadczyć Eleanor. – zaczęłam panikować. Lubiłam ją, ale chyba nie byłam jeszcze gotowa, żeby stracić brata..

- Hahah – zaczął się śmiać. – Skąd taki pomysł? – zapytał.

- No nie wiem.. – zmieszałam się. – Dobra powiedz mi wreszcie co to za wiadomość.

- Rozmawiałem z nią wczoraj i powiedziałem jej o Twoich naleganiach na temat śpiewu.. – tutaj spojrzał na mnie spode łba.

- Ona ma takie samo zdanie jak ja. Rozmawiałam już z nią o tym. – wypaliłam.

- Tak wiem, nie powinnaś była tego robić za moimi plecami. Ale wracając do tematu.

- Gdybyśmy porozmawiali o tym w trójkę zaraz skończyłbyś temat. – wtrąciłam mu się w zdanie.

- Dobra Rose, daj mi powiedzieć ! – podniósł głos, jak zawsze musiałam dużo gadać, jak to ja. Więc postanowiłam się zamknąć.

- No w końcu. – powiedział z uśmiechem. – Rozmawialiśmy o tym z Eleanor przez dobrą godzinę i postanowiłem, że posłucham Cię i pójdę do x-factora.

Wypalił, a mi opadły szczeny. Jezu zgodził się ! O tak! .

- Louis się zgodził, Louis będzie gwiazdą. – zaczęłam tańczyć mój taniec radości, a Lou patrzył na mnie i się śmiał.

- Co do tej gwiazdy to nie jestem taki pewien, no ale spróbuję. – powiedział, po czym zaczął tańczyć razem ze mną.

Później wygłupialiśmy się rzucaliśmy poduszkami. Byłam z niego zadowolona. Swoją drogą jestem ciekawa jakim cudem udało się Eleanor zmienić jego zdanie. No, ale nie ważne. Liczy się tylko to, że się zgodził, muszę jej później pogratulować. Jak on się na coś uprze to naprawdę trzeba się wysilić, żeby zmienić jego decyzję.

- Ej czekaj! – krzyknęłam kiedy wymierzał we mnie poduszką. – Jaką piosenkę zaśpiewasz ? – wyszczerzyłam się.

- Teraz już mi nie dasz spokoju , prawda? – zapytał.

- Jakbyś mnie nie znał. – odpowiedziałam z wielkim uśmiechem, a on rzucił we mnie poduszką.

- No dobrze, więc brałem pod uwagę Plain White T's - Hey There Delilah no chyba, że masz jakieś inne propozycję, to jestem otwarty. – powiedział.

- W zasadzie, lubię tą piosenkę. Niech będzie. – zachowywałam się jak jego menadżer, co nie powiem śmieszyło mnie. – Kiedy najbliższe przesłuchanie i gdzie?

- Za dwa tygodnie. Niestety, ale w Londynie, będziemy mieli niezły kawałek drogi.

- Damy radę. – powiedziałam z uśmiechem.

**                                           

Nadszedł ten dzień. Przez 2 tygodnie Louis wręcz harował. Ale chciał zaśpiewać idealnie, więc musiał się poświęcić. Oczywiście na przesłuchanie jechaliśmy we dwoje.. Rodzice jak zwykle pracowali. A Eleanor miała swój casting. Mimo wszystko ma mnie. Więc najważniejsze, że nie jest teraz sam. Brat wziął samochód od taty, ponieważ miał już prawo jazdy mogliśmy bez problemu sami dostać się do Londynu. Od Chorley, gdzie mieszkaliśmy do stolicy mieliśmy około 4 godziny. Musieliśmy wyruszyć wcześnie rano i tak zrobiliśmy. Przez całą drogę Louis śpiewał. Strasznie się stresował, a to go relaksowało. Przez pierwszą połowę drogi spałam. Nigdy nie lubiłam wcześnie wstawać… W końcu dojechaliśmy. Przed naszymi oczami ukazał się ogromny budynek. Weszłam pewnym krokiem do środka i pociągnęłam za sobą Louisa. Tam załatwiliśmy wszystkie formalności i czekaliśmy w kolejce, która była niemiłosiernie długa. Po około 6 godzinach, przyszła kolej Lou. Wyszedł do jurorów, a ja zostałam w poczekalni, teraz denerwowałam się chyba bardziej niż on. Przedstawił się.. Podał tytuł piosenki.. Muzyka zaczęła grać, a Loui śpiewać. Wszystko wyszło tak jak miało być. Teraz werdykt.. „Jestem na tak, masz świetny głos, z przyjemnością posłucham Cię ponownie w drugim etapie.” Podskok radości. „Mam takie samo zdanie jak mój kolega. Jestem na tak!” . „Louis, gratulujemy, 3 razy tak!” . Zaczęłam skakać. Lou przybiegł do mnie, a ja przytuliłam go z całych sił.

- Wiedziałam, że Ci się uda!

- Teraz trzeba mocno pracować nad drugim etapem. – odpowiedział mi po czym wyszliśmy z pomieszczenia.

Był szczęśliwy. Nigdy wcześniej nie widziałam tak wielkiego uśmiechu na jego twarzy. Mieliśmy już wychodzić z budynku, kiedy nagle ktoś krzyknął.

- LOOOUU?! .

Mimo, że nieznajomy wołał mojego brata, obydwoje obróciliśmy się do tyłu.

- O mój Boże! Lou to naprawdę ty? – powiedział chłopak, po czym wpadli sobie w ramiona. – Jak ja Cię dawno nie widziałem! Opowiadaj co u Ciebie? – zaczął szybko nawijać.

- Nie mogę uwierzyć co Ty tutaj robisz ? – zapytał zdziwiony brat.

Stałam z boku i przyglądałam się całej tej sytuacji. Zastanawiałam się skąd znam tego chłopaka.. Pamiętałam jego twarz. Szczególnie ten piękny uśmiech.

- To Rose? – zapytał.

- Tak, minęło sporo czasu, ale chyba jeszcze ją pamiętasz nie?

- No jasne! Jak mógłbym zapomnieć, dziewczynę z która pierwszy raz się całowałem? – zaśmiał się. – Nie ważne, że to było w wieku 5 lat. – powiedział po czym przytulił się do mnie. – Wyładniałaś. – zwrócił się tym razem do mnie.

- Dziękuję.. Ale przepraszam.. Nie pamiętam Cię zbyt dobrze.. – odpowiedziałam zmieszana.

- Miałaś wtedy może z 3 latka, więc się nie obrażę. – odpowiedział z uśmiechem. – Jestem Harry.

- Miło mi. Rose, ale to już wiesz – uśmiechnęłam się.

- Lou! Dostałeś się! – tym razem zwrócił się do mojego brata.

- Tak wiem, wiem. – odpowiedział, a przy tym cały czas się uśmiechał.

Ostatecznie postanowiliśmy wszyscy pójść do restauracji na obiad. Dowiedziałam się, że Harry był również na przesłuchaniu i tak samo jak mój brat, dostał się do drugiego etapu. Chłopaki dzielili się wrażeniami, a ja po prostu słuchałam ich z zaciekawieniem. Później się pożegnaliśmy i ruszyliśmy w drogę powrotną.

2 tygodnie później.

- Lou szybciej, bo nie zdążymy na czas ! – krzyczałam z dołu, ponieważ mieliśmy już wyjeżdżać, a on dalej stał przed lustrem. Dzisiaj ogłoszą, kto dostał się do dalszego etapu.

Brat zszedł z góry i wsiedliśmy do samochodu. Droga do Londynu, o dziwo , minęła mi bardzo szybko. Nawet się nie obejrzałam, kiedy stałam za kulisami i trzymałam kciuki za Louisa. Razem z nim na scenie był Harry, 2 dziewczyny oraz 5 innych chłopaków z czego jednego skądś znałam, ale nie mogłam sobie przypomnieć skąd. Dziewczyny przeszły, piątka chłopaków niestety nie.. Wyczytano mojego brata. „Niestety nie przechodzisz dalej” . Mimowolnie w moich oczach pojawiły się łzy. Lou i Harry nie przeszli… Zeszli ze sceny, a za nim pozostali. W oczach każdego widziałam smutek i łzy, kiedy nagle jurorzy odezwali się ponownie : „Louis Tomlinson, Liam Payne, Harry Styles, Zayn Malik, Niall Horan wróćcie do nas na chwilę”. Tak też zrobili. „Mamy dla was dobrą wiadomość.. Możecie zostać w programie, pod warunkiem, że stworzycie zespół.” Widziałam po minie mojego brata, że jest najszczęśliwszym chłopakiem na świecie… „Przygoda dopiero się zaczęła” pomyślałam sobie.

_____________________________________________________

Na początek, przepraszam za ten drugi rozdział... Okropieństwo. - Marcela.

Mamy nadzieje, że ten Wam przypadnie do gustu ;D . Jest dłuższy xD.

+  Bardzo dziękujemy @xAniua za pomysł ! . Jesteś wielka :*. Osobiście Cię kocham ;D . I te historie z Loui xD . Dobra nie ważne ;d 

Aaa i jeszcze jedno . Rozdział 4 = 30 kom. Dacie rade nie ? :D .

Kochamy Was ♥.